Świątynia

 

Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus przybył do Jerozolimy. W świątyni zastał siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie. Wówczas, sporządziwszy sobie bicz ze sznurów, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: «Zabierzcie to stąd i z domu mego Ojca nie róbcie targowiska!» Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: «Gorliwość o dom Twój pochłonie Mnie».

W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: «Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?» Jezus dał im taką odpowiedź: «Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzy dni wzniosę ją na nowo».

Powiedzieli do Niego Żydzi: «Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?»

On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus.

J 2,13–22

W Dzień Pański zgodnie z kalendarzem liturgicznym świętujemy rocznicę poświęcenia Bazyliki  Św. Jana na Lateranie. Bazylika ta  jest nazywana „Matką   i Głową  wszystkich kościołów Miasta i Świata” Jest katedrą, czyli siedzibą  papieża – to nie Bazylika św. Piotra  w Watykanie, lecz właśnie Lateran jest oficjalną katedrą Biskupa Rzymu. Jest najstarszą  bazyliką chrześcijańską w Rzymie – zbudowana w IV wieku przez ponad 1000 lat była główną siedzibą papieży.

Nieprzypadkowo więc w centrum dzisiejszych wszystkich  bez wyjątku czytań mszalnych  znajduje się świątynia – lecz nie  jako budowla, ale jako rzeczywistość duchowa.  Z tego punktu widzenia mniej istotny jest opis wypędzenia  handlarzy ze świątyni jerozolimskiej.

Nie należy się zbytnio dziwić oburzeniu słuchaczy Jezusa, przedstawicieli żydowskich elit religijnych, mając na względzie, czym była dla nich świątynia – miejscem obecności Boga. W Księdze Wyjścia czytamy:– „I uczynią Mi święty przybytek, abym mógł zamieszkać pośród was.” (Wj 25,8). W Pierwszej Księdze Królewskiej czytamy: „A kiedy kapłani wyszli z Miejsca Świętego, obłok wypełnił dom Pański. Kapłani nie mogli pozostać i pełnić swej służby z powodu tego obłoku, bo chwała Pańska napełniła dom Pański”. (1 Krl 8,10-11) Psalmista dopełnia znaczenie świątyni: „Panie, miłuję dom, w którym mieszkasz, i miejsce, gdzie przebywa Twoja chwała.” (Ps 26,8)

 Stąd też ich szok spowodowany wygłoszonym  przez Jezusa proroctwem,  dotyczącym  w tym kontekście Jego samego: prawdziwą świątynią będzie Jego ciało, które zostanie zburzone poprzez śmierć na krzyżu i wzniesione na nowo poprzez zmartwychwstanie.  To zbawcze wydarzenie stanie  się punktem zwrotnym – od tej pory obecność Boga nie będzie związana z kamienną budowlą, lecz z osobą Chrystusa. Jezus dobitnie mówi o tym również        w innych fragmentach Ewangelii, mówiąc o sobie podczas sporu u łuskanie kłosów w szabat:  „Oto powiadam wam: Tu jest coś większego niż świątynia.” Mt 12,6 czy też zapowiadając upadek znaczenia świątyni w rozmowie z Samarytanką:  „Nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca… Nadchodzi godzina, a nawet już jest, kiedy prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w duchu i prawdzie.” (J 4,21-24)

Prorok Ezechiel w pierwszym czytaniu opisuje swoje widzenie - świątynię, spod której ołtarza  wypływa woda – symbol życia, uzdrowienia i odnowy. Potok ten przemienia pustynię w żyzną krainę daje życie wszelkiemu stworzeniu. To obraz łaski Bożej, która wypływa z miejsca Jego obecności. W kontekście Nowego Testamentu, tę wodę możemy rozumieć jako Ducha Świętego, który wypływa z serca Chrystusa – nowej świątyni – i odnawia cały świat i ludzi.

Apostoł Paweł idzie jeszcze dalej w dzisiejszym drugim czytaniu: przypomina, że każdy wierzący jest świątynią Boga, ponieważ Duch Święty mieszka w nas.– „Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was?” (1 Kor 3,16-17) Do Koryntian pisze tak:   „My jesteśmy świątynią Boga żywego, jak powiedział Bóg: Zamieszkam w nich i będę się przechadzał, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.” (2 Kor 6,16) To  zobowiązujące przesłanie – nasza codzienność, nasze decyzje, nasze relacje z innymi mają być przestrzenią świętości. Fundamentem tej duchowej budowli jest Jezus Chrystus: „Jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. (…) W Nim i wy razem się budujecie, by stanowić mieszkanie Boga w Duchu.” (Ef 2,19-22)

I tak dzisiejsze czytania wyjaśniają nam znaczenie świątyni, znaczenie dzisiejszego święta: Jezus oczyszcza świątynię, wskazując na siebie jako nowy przybytek Bożej obecności, Ezechiel ukazuje świątynię jako źródło życia i uzdrowienia, Paweł przypomina, że każdy z nas jest świątynią, w której mieszka Bóg.

To wezwanie do życia w świętości, do pielęgnowania obecności Boga w sobie i do stawania się źródłem życia dla innych – jak potok wypływający ze świątyni.