O złotej rybce

 

 

 

Jezus opuścił okolice Tyru i przez Sydon przyszedł nad Jezioro Galilejskie, przemierzając posiadłości Dekapolu.

Przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na niego rękę. On wziął go na bok, z dala od tłumu, włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka; a spojrzawszy w niebo, westchnął i rzekł do niego: «Effatha», to znaczy: Otwórz się. Zaraz otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały i mógł prawidłowo mówić.

Jezus przykazał im, żeby nikomu nie mówili. Lecz im bardziej przykazywał, tym gorliwiej to rozgłaszali. I przepełnieni zdumieniem mówili: «Dobrze wszystko uczynił. Nawet głuchym słuch przywraca i niemym mowę».

Mk 7, 31-37

    Dzisiejszy fragment Ewangelii według Świętego Marka, niejako klasycznie realizuje zapowiedź ze Starego Testamentu, wskazującą Jezusa jako zapowiedzianego Mesjasza: «Odwagi! Nie bójcie się! Oto wasz Bóg, oto pomsta; przychodzi Boża odpłata; On sam przychodzi, by was zbawić. Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy wyskoczy jak jeleń i język niemych wesoło wykrzyknie». (Iz 35, 4-6) Mamy dziś otwarte uszy i rozwiązany język. Skumulowane w jednym cudownie uzdrowionym gdzieś nad Jeziorem Galilejskim w posiadłościach Dekapolu, czyli związku dziesięciu miast, na wschód od jeziora i południkowej  linii wyznaczonej przez bieg Jordanu, ze stolicą w Damaszku.

    Ci, którzy przyprowadzili głuchoniemego do Jezusa, najwyraźniej słyszeli już  o wcześniejszych cudach  i towarzyszącym cudom gestach – Ewangelista pisze bowiem, że prosili Jezusa, żeby położył na niego rękę.  Jezus jednak postąpił inaczej niż zwykle, jak opisuje Św. Marek, włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka. Dosłowne  tłumaczenie powinno brzmieć: „splunąwszy, dotknął języka jego”. Jezus nie zachował się tak, jak Go o to proszono. Jak słyszeli, że zazwyczaj postępuje. Nie tak, jak od Niego oczekiwali. Nawet, jak można wywnioskować z tekstu Ewangelii, nie na  oczach tych, którzy głuchoniemego do Niego przyprowadzili, oczekujących na to że zobaczą cud  – Ewangelista opisuje bowiem, że Jezus wziął go na bok, z dala od tłumu. Uzdrowienie oczywiście nastąpiło, ale na warunkach  i w sposób wybrany przez Jezusa.

    Często  oczekujemy od Boga, że będzie taką złotą rybką z bajki napisanej  przez Braci Grimm, znanej bardziej  z pięknej adaptacji Aleksandra Puszkina. Jak bajkowy rybak żądamy spełnienia naszych życzeń. Rybak, zażądał najpierw w miejsce lepianki nad brzegiem morza wygodnego domu, potem zamku, a następnie uczynienia żony carycą. Eskalacja żądań doprowadziła do powrotu do lepianki.

    Bóg nie jest złotą rybką. Spełnia nasze prośby po swojemu, nie według naszego „widzimisię” I nie ma ryzyka że na koniec zostawi nas z pustymi rękami. My nie lubimy, gdy coś  dzieje się inaczej niż zaplanowaliśmy i jak tego oczekujemy.  I myślimy, że Bóg jest głuchy na nasze prośby, a to  my bywamy głusi na Jego głos. Ten częsty  mechanizm opisuje w swym liście Św. Jakub: „Modlicie się, a nie otrzymujecie, bo się źle modlicie, starając się jedynie o zaspokojenie swych żądz” ( Jk 4, 3). Bóg nieraz ma dla nas lepsze plany niż oczekujemy, bo ma inną, szerszą perspektywę. Taką jak opisuje ją prorok Izajasz: „Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami-wyrocznia Pana. Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje - nad waszymi drogami i myśli moje - nad myślami waszymi. (Iz 55, 8-9). A jakie są te myśli Boga nas dotyczące? Przybliża nam to prorok Ozeasz: „A przecież Ja uczyłem chodzić Efraima, na swe ramiona ich brałem; oni zaś nie rozumieli, że troszczyłem się o nich. Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę - schyliłem się ku niemu i nakarmiłem go”. ( Oz 11, 3-4) I jeszcze takie, jak opisuje je prorok Izajasz: „Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała,
Ja nie zapomnę o tobie”. (Iz 49,15) 

    Warto pozwolić Bogu na otwarcie naszych uszu na te jego słowa, gdy robi coś po swojemu. Włożenie palców do uszu musiało boleć. Ale czasem to najlepsza metoda. Bywamy uparci.