„Przyjacielu, przesiądź się wyżej”

Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. Potem opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie pierwsze miejsca wybierali. Tak mówił do nich:

«Jeśli cię ktoś zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by przypadkiem ktoś znamienitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: „Ustąp temu miejsca”, a wtedy musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce.

Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. A gdy przyjdzie ten, który cię zaprosił, powie ci: „Przyjacielu, przesiądź się wyżej”. I spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony».

Do tego zaś, który Go zaprosił, mówił także: «Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych»

Łk 14, 1.7-14

Synu, z łagodnością prowadź swe sprawy, a każdy, kto jest prawy, będzie cię miłował. Im większy jesteś, tym bardziej się uniżaj, a znajdziesz łaskę u Pana. ( Syr 3, 17-18) To fragment dzisiejszego pierwszego czytania. A zarazem wielka życiowa mądrość. Do niej nawiązuje rosyjskie przysłowie ludowe: тише едешь, дальше будешь ( tisze jediesz dalsze budiesz ) co oznacza ciszej, a właściwie wolniej jedziesz, dalej dojedziesz.

Tą mądrość można  nabyć z wiekiem, na podstawie obserwacji innych ludzi i własnych doświadczeń, choć czasem wiek nie jest gwarancją zdobycia mądrości. Młodsi mogą tą mądrą zasadę przyjąć na wiarę, jak bowiem mówią niektórzy, nie trzeba osobiście przechodzić wszystkich chorób, by zostać lekarzem. 

Tą właśnie myśl z biblijnej księgi Mądrości Syracha, z pierwszego czytania przepięknie rozwija Jezus w dzisiejszej Ewangelii, w przypowieści o uczcie.

Uczta w Ewangelii to niezwykle ważne miejsce i ważna sprawa. Tam właśnie spotykali się ludzie, tworząc wspólnotę, celebrując bycie razem, wspólnie świętując, dzieląc się swą radością. Jak daleko odchodzimy od tego cudownego modelu, nawet przy stołach wpatrując się w ekrany smartfonów…

I ta uczta, ewangeliczna metafora życia pokazuje znaczenie tak rzadkiej dziś cnoty, pokory, skromności. Jeżeli w życiu wynosimy się nad innych, co często chodzi w parze     z zadufaniem we własne siły i możliwości, często kończymy  jak  na ewangelicznej uczcie- pełnym wstydu odwrotem. Jeśli zaś mamy właściwą relację z Bogiem, świadomość, że nie możemy bez Jego pomocy dobrze przejść przez życie, czemu zazwyczaj towarzyszy poczucie, że niczym nie różnimy się w tej materii od innych, sam Jezus zaprasza nas do zajęcia zaszczytnego miejsca blisko siebie, do prowadzenia dobrego życia,  nazywanego w Piśmie Świętym życiem obfitym.

 To życie opisuje w dzisiejszym drugim czytaniu autor Listu do Hebrajczyków: „Wy natomiast przyszliście do góry Syjon, do miasta Boga żywego – Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste zgromadzenie, i do Kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, do Boga, który sądzi wszystkich, do duchów ludzi sprawiedliwych, którzy już doszli do celu, do Pośrednika Nowego Testamentu – Jezusa”  Nawet jeśli mamy pewien kłopot ze zrozumieniem tego tekstu mającego pokazać jego pierwotnym adresatom wyższość Nowego Przymierza nad Starym, to musimy przyznać, że dobrze to brzmi. Motywem łączącym to czytanie z dzisiejszą Ewangelią jest uroczyste zgromadzenie. Uczta. Ucztą Eucharystyczną nazywana jest nasza dzisiejsza, niedzielna Msza Święta.

Czy mamy świadomość, czym jest uczestnictwo w tym uroczystym zgromadzeniu ? Przeczytajmy … wejściem do miasta Boga żywego, w otoczeniu aniołów i świętych, którzy nas poprzedzili. Spotkaniem z samym Jezusem. Czy czegoś jeszcze nam trzeba? Chyba tylko zdać sobie z tego sprawę i wejść sercem, rozumem i ciałem  w tą cudowną rzeczywistość.