Kłótnia z Bogiem

Jezus, przebywając w jakimś miejscu, modlił się, a kiedy skończył, rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas modlić się, tak jak i Jan nauczył swoich uczniów».

A On rzekł do nich: «Kiedy będziecie się modlić, mówcie: Ojcze, niech się święci Twoje imię; niech przyjdzie Twoje królestwo! Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto przeciw nam zawini; i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie».

Dalej mówił do nich: «Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: „Przyjacielu, pożycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przybył do mnie z drogi, a nie mam co mu podać”. Lecz tamten odpowie z wewnątrz: „Nie naprzykrzaj mi się! Drzwi są już zamknięte i moje dzieci są ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie”. Powiadam wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu jego natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje.

I Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a zostanie wam otworzone. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu zostanie otworzone. Jeżeli któregoś z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec z nieba udzieli Ducha Świętego tym, którzy Go proszą»..

Łk 11, 1-13

I znów, jak w poprzednim tygodniu w dzisiejszych czytaniach pięknie współbrzmi treść Pierwszego Czytania i Ewangelii. A dotycząone  modlitwy. Tej tak niedocenianej w  dzisiejszym świecie, w którym zdaje się liczyć tylko i wyłącznie działanie.  A najlepiej takie spektakularne,  w obiektywie kamer. A najlepiej na bieżąco relacjonowanie w mediach społecznościowych.

 Jakie powinny być relacje pomiędzy modlitwą, która jest przebywaniem w Bożej obecności i rozmową z Bogiem rozważaliśmy w zeszłym tygodniu na przykładzie Mari i Marty. Dziś  przypatrzymy się modlitwie. Modlitwie również jako walce, jako sporze z Bogiem, choć na pierwszy rzut oka wydaje się to dość szokujące i obrazoburcze.

Od dzieciństwa uczymy się mówić Bogu: „bądź wola Twoja”. I często w nieco  fałszywym kontekście – w Modlitwie Pańskiej słowa te łączą się z poprzedzającym je wezwaniem „przyjdź Królestwo Twoje”. Skoro Bóg jest Królem, to wszystko, w niebie i na ziemi, ma być zgodne z Jego wolą. To modlitwa o zapanowanie Bożego Królestwa na ziemi. Niewiele ma to wspólnego z włożonymi  przez Aleksandra Fredrę w jego genialnej „Zemście” w usta jednego z jej bohaterów, pełnymi hipokryzji słowami Rejenta Milczka: ‘Niech się dzieje wola Nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba”.

Odnośnie naszych potrzeb, w dzisiejszej Ewangelii zaraz po przekazaniu uczniom słów tej modlitwy, Jezus uczy nas, jak się modlić, jako przykład stawiając natręta, proszącego o północy o pożyczenie chlebów. Dalej Jezus przedstawia modlitwę jako rzeczywistość bardzo dynamiczną: „Proście …, szukajcie…, kołaczcie…”

W powiązanym z Ewangelią czytaniu z Księgi Rodzaju modlitwa Abrahama o ocalenie Sodomy i Gomory jest sporem, licytacją człowieka z Bogiem. Licytacją, w której Bóg ustępuje człowiekowi. W tejże Księdze Rodzaju opisana jest szczególna scena modlitwy Jakuba, przedstawiona jako walka: „Gdy zaś wrócił i został sam jeden, ktoś zmagał się z nim aż do wschodu jutrzenki… A wreszcie rzekł: «Puść mnie, bo już wschodzi zorza!» Jakub odpowiedział: «Nie puszczę cię, dopóki mi nie pobłogosławisz!» Wtedy tamten go zapytał: «Jakie masz imię?» On zaś rzekł: «Jakub». Powiedział: «Odtąd nie będziesz się zwał Jakub, lecz Izrael, bo walczyłeś z Bogiem i z ludźmi, i zwyciężyłeś». ( Rdz 32, 25 -29)

Dlatego też, nim w życiu pokornie pochylimy głowę w geście często fałszywej pokory, będącej często raczej poczuciem beznadziei, posłuchajmy recepty Boga na modlitwę, posłuchajmy Jezusa wzywającego nas do modlitwy: «Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a zostanie wam otworzone».