Ja, Tomasz.

„Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!»

  Tomasz, jeden z Dwunastu, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana!» Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę».

A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł, choć drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!» Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym». Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego:«Pan mój i Bóg mój!»"

 J 20  19, 24-28

Dobrze się czuję za moimi zamkniętymi drzwiami: nikt ode mnie niczego nie chce, nie muszę się niczego obawiać. Co prawda ograniczają mnie cztery ściany, jest trochę duszno, nie mogę odetchnąć świeżym powietrzem, poczuć muśnięcia wiatru na twarzy, ciepła promieni słońca, ale mam poczucie bezpieczeństwa,  nic mnie nie zaskoczy.

Podobno można inaczej, ktoś mówił, że widział … Ale ja jestem sceptyczny. Polegam na tym, co mogę dojrzeć, poczuć, dotknąć … Ja, niewierny Tomasz.

A tak naprawdę te zamknięte drzwi to drzwi mojego więzienia, z którego chciałbym wyjść, ale boję się tego co mnie spotka. Duszno mi …

Panie Jezu Zmartwychwstały, przejdź przez zamknięte drzwi mojego sceptycyzmu, powiedz mi „sprawdzam”,  czy ta  moja beznadziejna stabilizacja to jest naprawdę to,  o co mi  w życiu chodzi?  Czy naprawdę muszę dotknąć Twoich ran, by uwierzyć?

Daj mi proszę, łaskę przyjęcia Twojego pokoju, daj poprzez wiarę namacalne odczucie Twojej obecności, tak  by jedynym miernikiem rzeczywistości nie były tylko moje ograniczone  zmysły.

Daj, bym mógł o Tobie powiedzieć: «Pan mój i Bóg mój!» I z tymi słowami wyjść z zamknięcia. Do życia, do ludzi. Ja, Tomasz. Uczeń.