Czy wierzysz w cuda?

 

Jezus, widząc tłumy, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo».

Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości.

A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy – Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził.

Tych to Dwunastu wysłał Jezus i dał im takie wskazania: «Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie».

Mt 9, 36 – 10, 8

Czy wierzysz w cuda? Czym są w ogóle cuda? Ciekawe odpowiedzi daje nam w swych dziełach św. Augustyn: "Cud jest to fakt wzniosły, nadzwyczajny, przekraczający możliwości natury i niespodziewany dla osoby, która go podziwia". ("De utilitate credendi" O pożytku płynącym z wiary). W innym swym dziele "Contra Faustum" (Przeciwko Faustowi) uzupełnia:  "Nazywamy wielkim bądź cudownym coś, co Bóg czyni wbrew znanemu nam i zwyczajnemu biegowi natury".

Myśli Augustyna pozwoliły na sformułowanie  w wiekach średnich  w teologii, zwanej scholastyczną, następującego katalogu cudów:  tych, które mają charakter nadnaturalny (supra naturam), tych, które dokonują się z pominięciem naturalnych przyczyn (praeter naturam) oraz te, które burzą naturalny porządek rzeczy (contra naturam). Pierwsze to fakty, których w porządku naturalnym w ogóle nie mogą się zdarzyć, jak na przykład Zmartwychwstanie czy wskrzeszanie  umarłych. Drugie to  wydarzenia, które co prawda  w naturze także mogłyby mieć miejsce przy zastosowaniu przykładowo terapii procedur medycznych lub jakichś procesów chemicznych czy fizycznych, lecz w konkretnym przypadku nie można znaleźć żadnej naturalnej ich przyczyny. To tej kategorii należą na przykład uzdrowienia. Trzecie to fakty, które wydają  się sprzeciwiać naturalnemu porządkowi rzeczy, jak na przykład cudowne ocalenie wrzuconych do ognia młodzieńców (por. Dn 3, 22-24)

Myśl tą rozwija Św. Tomasz, pisząc, w swym dziele „Summa theologiae” że cud to wydarzenie, które budzi podziw, ponieważ nie znamy jego przyczyn, jednakże cudami nie są  fakty, których przyczyny - choć nieznane przeciętnemu  człowiekowi - mogą być jednak poznane przez naukowców. Cudem jest jedynie takie wydarzenie, którego wyłącznym  i absolutnym sprawcą jest Bóg. Św. Tomasz, błyskotliwy umysł i wybitny naukowiec ma szczególnie ciekawe spojrzenie na najbardziej kontrowersyjny z punktu widzenia ludzkiego rozumu trzeci z wyżej wymienionych rodzaj – cuda contra naturam, czyli przeciw naturze. Za przykład takiego cudu uznał on wspomniany wcześniej epizod z Księgi Daniela. Bóg, ratując trzech młodzieńców przed płomieniami, nie zanegował natury ognia, czyli spalania, o czym mogli na własnej skórze  przekonać się słudzy Nabuchodonozora, którzy zbyt blisko podeszli do rozpalonego pieca. Jednak w stosunku do trzech młodych Izraelitów skutki kontaktu z ogniem w tym konkretnym miejscu i czasie zostały zawieszone. Bóg nie zadziałał wbrew naturze ognia, ile chwilowo zniósł jego działanie.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus rozsyłając swych uczniów na ich pierwszą „praktykę” głoszenia Dobrej Nowiny wydaje im polecenie: «Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy». Prawdziwość głoszonego Słowa Bożego mają potwierdzać cuda, które chętni mogli by sobie  przyporządkowywać do poszczególnych teologicznych kategorii.

Jednak od teorii ważniejsza jest praktyka. Dzisiaj. Tu i teraz.  Św. Paweł pisze tak: „Jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremna jest wasza wiara” (1 Kor 15,17).  Wracając do postawionego na  początku pytania, jeśli wierzysz w Niego, wierzysz też w cuda, bo inaczej się nie da, bo zmartwychwstanie jest cudem. Skoro  wierzysz w cud zmartwychwstania, jaka ma być przyczyna niewiary w pozostałe, te z dzisiejszego fragmentu Ewangelii? Upływ czasu? Czym wobec Zmartwychwstania są te dwa tysiące lat?

W przestrzeni  publicznej istnieją liczne dowody cudów, nie tylko z akt procesów kanonizacyjnych wielkich Świętych. Dzięki mediom elektronicznym świat stał się mały, świadectwa choćby uzdrowień odnajdziesz z łatwością. Jeśli  się tym zainteresujesz, nawet to nie jest potrzebne. Szukajcie, a znajdziecie.